Fly4free.pl

Tym razem służyły jako klatki dla dwóch małpek, których gumowe obroże z dość długimi sznurkami przymocowane były do palików tych chatek. Siedząca na werandzie domu Tajka, gestem zachęciła nas do podejścia do mniejszej małpki - starsza podobno była agresywna. Nie mam pojęcia, dlaczego były tam przywiązane. Jako zwierzątka domowe? Raczej nie była to atrakcja dla turystów, bo dom daleko od uczęszczanego szlaku. Nie wiem. Pocieszające było to, że małpki wyglądały na dosyć zadbane, miały dużo wody i jedzenia, a obroże były luźne (choć marne to luksusy w porównaniu do wolności).


Mniejsza była rozkoszna :D


I bardzo ciekawska :)





Spędziliśmy dosyć dużo czasu bawiąc się z nią. W końcu trzeba było pojechać dalej. Zwłaszcza, że musieliśmy się rozejrzeć za gazoliną, mieliśmy jej już dosyć mało.


Mówisz - masz :D Gazolinę można kupić na stacjach benzynowych (o ile są :D, albo w butelce, z przydrożnego stolika (taka buteleczka - 50 THB)
Im bliżej do lasów namorzynowych, tym mniej cywilizacji. Pusta droga, wokół dżungla, gdzieniegdzie małe sklepiki umieszczone na tarasach mieszkalnych domów. Przejeżdżając przez te tereny zrobiliśmy dużą przyjemność miejscowym dzieciom :D Ustawiały się wzdłuż drogi i koniecznie musiały nam przybić "piątkę" podczas jazdy. W jednym miejscu zawracaliśmy trzy razy, bo nie wszystkie zdążyły :D


A to miejscowa kura - rasa : "długonoga" :D

Jadąc do lasów namorzynowych, prawie mielibyśmy też wypadek. I to wcale nie z powodu miernych umiejętności skuterowych(przepraszam, Marcin :D - nagle z dżungli wyskoczył nam na drogę wielki, zielony wąż (przypuszczam, że w moich wspomnieniach jest dużo większy, niż był w rzeczywistości :D I, przynajmniej według mnie, zrobił to naprawdę nagle :D Skuter się zachwiał (żeby go ominąć w jak największej odległości), ale szybko wróciliśmy do pionu :) Efekt : wąż żywy, my żywi - czyli OK :D (trwało to parę sekund, ale nie do uwierzenia, ile w tym czasie można pomyśleć :D Hmm...zielony wąż...co ja o nich czytałam? Zielony, to chyba drzewny? Czy drzewne węże potrafią skakać w górę? Chyba tak...Cholera...Czy potrafią podskoczyć na wysokość skutera? I wskoczyć na człowieka na nim? I czy taki wąż byłby zainteresowany takim skokiem?...Hmm...Czy zielone węże są jadowite?...O kurczę, przecież to można poznać po źrenicy...Zaraz, zaraz, jak to było? Pionowa źrenica to chyba jadowity? - w tym momencie moich megainteligentnych rozważań byliśmy już w takiej odległości, że nie mogłam dojrzeć samego węża, a co dopiero mówić o analizie kształtu źrenicy :D Dobrze, że nie byłam kierowcą :D Jednak to prawda, co mówią - facet działa, baba kombinuje :D


Zaczęliśmy się zbliżać do przystani. Poznałam po wodzie, której było coraz więcej :D

Przed przystanią stała mała budka, w której czekał na klientów bardzo miły Taj. Z dzieckiem - chłopcem na oko sześcioletnim. Zapytaliśmy o kajaki - są, można wypożyczyć, 400 THB za godzinę. Ale jakoś tak się miło rozmawiało i nim doszło do jakiejkolwiek transakcji, rozmowa zeszła na tematy prywatne. Pan zapytał, czy mamy dzieci. Po naszej przeczącej odpowiedzi, stwierdził, że nie możemy płynąć na kajaku. Bo jest duże słońce, nieprzyjemnie, a poza tym, nic nie zobaczymy. Zaproponował longtaila. Właściwie nie zaproponował, tylko oznajmił, że koniecznie musimy popłynąć longtailem (godzina - 500 THB). Akurat tego dnia chyba wstałam lewą nogą, bo koniecznie koniecznie uparłam się na kajak. Jakoś tak wkręciłam sobie, że pływać po lasach namorzynowych muszę kajakiem, i już. Pan nie odpuszczał - nie pożyczy nam kajaka. Zaczęło się robić no może nie nieprzyjemnie, bo to za duże słowo, ale, hmm...uparcie? Pan nie odpuszczał, ja nie odpuszczałam. Zaczęłam się zastanawiać, o co w tym chodzi. Może nie ma żadnego? Może są zepsute? I wtedy przyjechał jakiś Amerykanin, który też chciał pożyczyć kajak. Pożyczył go bez problemu, wprawdzie próbował trochę negocjować cenę, ale pan był nieugięty. I wtedy nastąpiło coś, co mnie mocno zdziwiło - pan podszedł do mnie i na ucho powiedział, że jak weźmiemy longtaila, to obniży nam cenę do 300 THB (za 2 osoby), tylko ciiii, żeby Amerykanin nie usłyszał :D I to był argument, który mnie przekonał :D



Pan się ucieszył i stwierdził, że w takim razie musimy chwilę poczekać, przy czym wsiadł na skuter i odjechał :D W przeciwną stronę, niż przystań :D To już nas maksymalnie zdziwiło, ale ponieważ zostawił z nami chłopca, to stwierdziliśmy, że raczej wróci :D Staliśmy razem pod tą budką w takiej niezręcznej ciszy. Na pewno znacie to uczucie - zupełnie nie wiadomo co robić. Chłopiec zerka na nas, my na niego. On ucieka wzrokiem, my ( podobno dorośli :D więc to na nas ciąży obowiązek nawiązania kontaktu) próbujemy się uśmiechać do niego. Nadal stoi zawstydzony. Głupio. Niezręcznie. Na szczęście na wyjazd zabraliśmy trochę drobnych zabawek dla dzieci. I na szczęście mieliśmy je przy sobie. Piłeczka, odblaskowa linijka i smycz do kluczy pozwalają przełamać pierwsze lody. Chłopczyk jest przeszczęśliwy, bawi się nimi, trzyma kurczowo w rączkach i nawiązujemy jakiś kontakt.


Po kilkunastu minutach wrócił pan. Chłopiec z radością do niego podbiegł, wyściskali się, jakby nie widząc co najmniej od tygodni - nie parunastu minut. W dodatku wyjaśniła się tajemnica odjazdu na skuterze - tato pojechał do sklepu po chrupki dla synka. Ech, widać było mocną, dwustronną miłość.
W porządku, zakupy zrobione, więc możemy ruszać do longtaila. Najpierw długi, drewniany pomost. Idziemy we czwórkę - kapitan, chłopczyk i my.



Do longtaila również wsiedliśmy we czwórkę.


Płyniemy. Pierwsze minuty rejsu poświęcam na wyszukiwanie skoczków mułowych (nie śmiejcie się, w książeczce z dzieciństwa nie było napisane w jakim dokładnie miejscu występują. A ich nazwa jakoś mnie nie naprowadziła :D Niestety, ani widu, ani słychu :D







Kapitan podaje nam imię chłopca (nie byłam w stanie go dobrze wymówić, a nawet zapamiętać :/ i okazuje się być naprawdę doskonałym przewodnikiem, dbającym o to, żeby klienci byli zadowoleni. Pokazuje na co ciekawsze widoki, proponuje wspólne fotografie, możemy siadać za sterem. Ze szczególną uwagą dba o to, żeby chłopczyk się do nas coraz bardziej zbliżał. Co parę minut każe mu do mnie podchodzić i się przytulać. Kolega ma robić zdjęcia. Przytulamy się na rozkaz, ja coraz bardziej sztywniejąc, wyczuwam równie sztywne ciałko dziecka. Podskórnie zaczęliśmy się domyślać, do czego to zmierza. I teraz jedna kwestia, żebyśmy się dobrze zrozumieli - w powietrzu cały czas czuło się ogromną miłość, zarówno syna do ojca, jak i odwrotnie. Chłopczyk wykonywał polecenia ojca, bo mu ufał, kochał go. Natomiast sam z siebie był po prostu trochę nieśmiały i zawstydzony. Poza tym, obydwaj byli naprawdę niesamowicie sympatyczni i ciepli.


Dla nas sytuacja robiła się coraz trudniejsza emocjonalnie. Właściwie najbardziej czego chciałam, to stamtąd uciec. Wiedzieliśmy, że nie będziemy mogli zrealizować nadziei ojca i (tak, to chyba właśnie było dla mnie najgorsze - nadzieja w jego oczach) trzeba będzie się zmierzyć z jego zawodem.
Chłopiec nie umiał angielskiego, więc ojciec rozmawiał z nim po tajsku. Możecie wierzyć lub nie, ale ja wiem, co czułam. Nerwy miałam tak napięte, że pomimo braku znajomości języka, jakoś docierał do mnie sens ich rozmowy. "Poczęstuj ich chipsami" - chłopczyk sztywno, nienaturalnie wkładał nam chipsy do ust. "Przytul się do niej. To jest dla ciebie dobre" - chłopiec, cały wysztywniony dociskał swoje ciałko do mojego. I wreszcie doszło do wypowiedzi, której tak bardzo się bałam (to już po angielsku) : "To jest synek dla was. Weźcie go Europy..."................................................................................................................................................................................................................


Po naszych bełkotliwych próbach odpowiedzi, coś w rodzaju : tęskniłbyś przecież za nim, on za tobą, nie żartuj tak - uśmiechnął się smutno.


Wpływamy w coraz mniejsze kanały - kapitan miał rację, na kajaku nie zobaczylibyśmy nawet połowy tego, co nam pokazywał. Przede wszystkim sami nie dopłynęlibyśmy tak daleko.



Ponownie wpłynęliśmy na szerokie wody i ukazał nam się taki widok.

Wodny świat :)


Pływająca ferma ryb. Cały budynek zbudowany na pływakach.
Okazało się, że w planie wycieczki jest zwiedzanie fermy. Robiła naprawdę niesamowite wrażenie - kilkupiętrowa, posiadała część mieszkalną, hodowlaną, a nawet własny basen. I zjeżdżalnię do niego :D Nie do uwierzenia, że coś takiego można zbudować na wodzie.











Spędziliśmy tam trochę czasu, kapitan poszedł do swoich kolegów, którzy fermę prowadzili, nas natomiast oprowadzał chłopiec.


Przy ponownym wsiadaniu do longtaila, zawalił się daszek. Przerdzewiałe podpórki wybrały akurat ten moment, żeby do końca się rozkraczyć. Kapitan był bardzo zawstydzony i robił wszystko, żebyśmy tego nie zauważyli. Próbował je dyskretnie podwiązać jakimiś sznurkami. Widać było ubóstwo, ale zarazem duży honor i to spowodowało, że było nam jeszcze bardziej przykro.

Popłynęliśmy dalej. Kapitan zatrzymał łódź przy brzegu, wyłączył silnik i wtedy wszystko zaczęło dziać się bardzo szybko :D Z pobliskich zarośli zaatakowały nas małpy :D To były naprawdę sekundy. Nim zdążyłam się zorientować, co się dzieje, na łódce było pełno małp, a kapitan karmił je flipsopodobnymi chrupkami.


Atak nastąpił tak niespodziewanie (dla nas, bo kapitan wiedział, co robi :D , że chłopiec okropnie się wystraszył i jakoś tak, zupełnie naturalnie, z krzykiem wpadł w moje ramiona. I skończyła się sztywność i uczucie przykrości. Te parę sekund zadecydowało o tym, że na łodzi zrobiła się naprawdę rodzinna atmosfera (wliczając w tę rodzinę nas :)


Tego najbardziej agresywnego samca kapitan przegonił moim klapkiem :D


Małpy były dosłownie wszędzie :D
Po pierwszym zaskoczeniu, oswoiliśmy się z nimi na tyle, że również zaczęliśmy je karmić.


Strasznie łakome :D chrupek w pyszczku, chrupek w każdej łapce, a jeszcze chce więcej :D




Okruchy na pyszczku mnie rozbrajają :D


Pojenie same na nas wymogły :D

Gdy chrupki się skończyły, kapitan odpalił silnik i na ten znak, wszystkie małpy momentalnie wskoczyły do wody, żeby dopłynąć do zarośli. Musiały być przyzwyczajone do takiego karmienia i sygnału.


A kapitan rozbroił mnie takim lokalnym patriotyzmem. "To było chyba lepsze, niż Monkey Beach na Koh Phi Phi, prawda?" - powiedział z dumą.
Popłynęliśmy dalej, teraz już rozmowy i śmiechy na pokładzie towarzyszyły nam cały czas. Nastrój skrępowania zupełnie minął. Chłopiec się zupełnie otworzył, pokazywał wszystko, co mogło nas zaciekawić, buzia mu się nie zamykała.
Kapitan kazał mu odliczać deski w pokładzie, gdy doszedł do właściwej, podniósł ją i zszedł do niby-piwniczki. Wyniósł stamtąd dwie wody mineralne. Dla nas. Na szczęście przestał nas traktować jak typowych klientów, więc gdy się z nimi podzieliliśmy, to nie oponował.


Niestety, wycieczka zbliżała się do końca. Gdy spojrzeliśmy na zegarek, okazało się, że nie była to godzina (jak się umawialiśmy), tylko prawie trzy.


Gdy zeszliśmy na pomost jakoś nie mogliśmy się rozstać. Kapitan pokazał nam hodowlę ryb przy przystani.




A ponieważ zorientował się, że szczególnie interesują nas różnego rodzaju żyjątka, pokazywał, co tylko było możliwe.


Dla mnie, niestety, wycieczka nie była pełna. Pomimo rozglądania się we wszystkich możliwych miejscach :D nie zobaczyłam skoczka mułowego. Trochę się już nawet z tym pogodziłam. Jednak, gdy wracaliśmy z przystani drewnianym pomostem, chłopiec skłonił mnie, żebym się położyła na deskach i wtedy...


Przecież nazwa "mułowy" do czegoś zobowiązuje :D To praktyczna wskazówka dla wszystkich, którzy będą go szukać :D




I jeszcze takie maluchy :D


A tak rosną namorzyny. Dzięki kapitanowi jednego posadziłam. Dzięki kapitanowi prawie miałam też synka, więc został mi już tylko dom :D

Na pomoście nasi przewodnicy (chłopczyk się już tak rozkręcił, że pokazywał nam prawie wszystko, co się rusza :D spędzili z nami jeszcze godzinę. Kapitan bardzo chciał wiedzieć, czy nam się podobało. Odpowiedzieliśmy, że było cudownie i że chcielibyśmy tu wrócić. Na to kapitan powiedział, wskazując na chłopca - "Ale on już będzie wtedy duży..."


Najlepszy kapitan pod słońcem, Ha Loon.

Zapłaciliśmy mu 500 THB (pomimo samowynegocjowanych 300), ale naprawdę się należało. Miał rację - kajakiem nie zobaczylibyśmy prawie nic. A kapitanem jest doskonałym. Sam wychowuje trzech synów, jedyne źródło utrzymania to właśnie te wycieczki. A poza sezonem, no cóż, naprawdę jest ciężko. Gdyby ktoś był w tamtych rejonach, to szczerze polecam. W razie potrzeby - służę numerem.

C.d.n.
P.S. Nie wiem, czy udało mi się przedstawić klimat tych chwil. Chciałabym tylko dodać, że kapitan chciał zapewnić synowi lepsze życie. I robił to, jak potrafił. nie myślał o paszporcie, problemach z adopcją itp. Byliśmy z Europy, więc możemy wszystko. Dla mnie to była prawdziwa miłość - taka, dzięki której nawet pozwoli odejść synkowi, jeśli będzie miał przez to łatwiej/lepiej.
I jeszcze w kolejnych dniach naszej podróży, wieczorami, co jakiś czas padało pytanie : Może po niego wrócimy?.........

Tak.

:D :D :D

Dzięki przyzwoleniu moderatora, podaję numer telefonu - 085 4777 062, Koh Lanta. Jeśli z jakiegoś powodu chętny nie będzie mógł się dodzwonić, wystarczy podjechać na przystań i zapytać o kapitana Ha Loon.
Z całą odpowiedzialnością za słowa polecam. Piękna wycieczka, dostajemy na niej dużo więcej niż oczekiwaliśmy. Kapitan niesamowicie ciepły i przyjacielski, wiele rzeczy bez niego jest dla zwyczajnego turysty zupełnie niedostępna. Poza tym, z ogromnym entuzjazmem (nieproporcjonalnym wręcz do otrzymanych pieniędzy) i radością oprowadza po lasach namorzynowych. Z mojej strony tylko jedna prośba - gdyby ktoś skorzystał (a mam nadzieję, że tak), poproszę o informacje, co u niego słychać. I u chłopca...

Hmm...Wolałabym "ale jesteś kobietą o olbrzymiej urodzie", no ale i taki komplement przyjmę :D

Dziękuję bardzo serdecznie za wsparcie na wszystkie sposoby :) świadomość, że faktycznie ktoś to czyta, niezmiernie pomaga :) dziękuję raz jeszcze :)
Dziś będzie króciutko, bo, niestety, praca :(

Wracając z lasów namorzynowych, postanowiliśmy odwiedzić targ w Saladan.

Niesamowite kolory, zapachy, gwar...


To coś w drugim pojemniku, było jedną z najsmaczniejszych rzeczy, jakie jadłam. Niestety, nie wiem, co to było i na pewno nie jadłam tego w taki sposób jak należy (kupiłam trochę w woreczku, a następnie zjadłam na zimno pod stacją benzynową, przy pomocy widelca zakupionego tamże :D Mogę sobie tylko wyobrazić, jak dobre by było, gdybym tego posmakowała zgodnie z przeznaczeniem :D