Fly4free.pl

Z przystani tuk-tuk do Siam Paragon (100 THB). Jednak na miejscu nastąpiła pewna, hm, konsternacja :D

Nie wiem, jakoś sobie wyobrażałam, właściwie to nawet nie wiem, dlaczego, że to będzie olbrzymi targ. I w dodatku pod dachem :D Ale tak bardzo sobie zawłaszczyłam ten obraz, że chodziliśmy wokół centrów handlowych z dobre cztery razy :D Pytaliśmy nawet Tajów, gdzie jest Siam Paragon - potwierdzali, że tu i robili nieokreślony ruch ręką w kierunku nowoczesnych budynków galerii :D W końcu (lepiej późno, niż wcale :D coś do nas zaczęło powoli docierać :D


Chyba jednak nie ma tu mojego wymarzonego olbrzymiego targu :D nie zapominajmy o dachu :D
Wprawdzie zajrzeliśmy do galerii handlowych, ale szybko wyszliśmy. Nie o takie zakupy nam chodziło. Nie chcieliśmy kupować markowej elektroniki, ani ciuchów. Szczerze mówiąc, niektóre firmy ubraniowe, które miały tam swoje sklepy, znałam tylko z kolorowych magazynów. Zdecydowanie tam nie pasowaliśmy. Nie pasowały też nasze portfele. Trochę smutno mi się zrobiło, ale gdy zaczynało się ściemniać, na uliczkach wokół centrów handlowych, ustawił się targ. Wprawdzie nie taki, jak wymarzyłam, ale dobre i to :) I tam, na pociechę, kupiliśmy sobie Ray Bany. Oryginalne. Za 230 THB :D


Niesamowite rozwiązania logistyczne - kilka poziomów chodników.

Tuk-tukiem wróciliśmy na naszą ulicę (180 THB) i od razu poczuliśmy się bardziej swojsko :)



Siedząc przy lodówce, pełni zapału opracowywaliśmy plan na jutrzejszą wizytę u krawca. "Hm, to może, żeby zaoszczędzić, powiemy kierowcy tuk-tuka, że bardzo chcemy jechać do fashion, tylko, że kolega nam podał adres, bo był bardzo zadowolony i chcemy jechać właśnie do tego, bo chcemy tam coś kupić, a jemu się to opłaca, bo dostanie talony na benzynę i ftedy bnas zafiezie sa dwaiścia batóf....... :D :D :D

C.d.n.
Nie martw się, znając nas, to nie są zmiany na zawsze :D
Kolejnego poranka pożegnaliśmy się z Jane i rozpoczęliśmy operację pod nazwą "odbiór ekstra-świetnego-prawie firmowego garnituru" :D Nie powiem - trochę się denerwowaliśmy. Mieliśmy tylko jakiś świstek dopięty do wizytówki naszego fashion i świadomość, że pieniądze z konta wypłynęły. Wczorajsze pomysły odnośnie taniego dojazdu, dziś wydały się nam po prostu głupie (może nie "wydały się", najzwyczajniej w świecie - były :D Podjechaliśmy więc tuk-tukiem, płacąc całą zaproponowaną przez kierowcę cenę (mówiłam, @mashacra :D - 120 THB i z duszą na ramieniu weszliśmy do fashion. I tu - miłe zaskoczenie :D Wprawdzie nie proponowano nam whisky, jak ostatnim razem, natomiast usilnie starano się nas namówić na uszycie jeszcze jednej części męskiej garderoby (niestety, nie wiemy czego, bo akurat tego słowa po angielsku nie znam :D. Po odmowie (przypuszczam, że gdybyśmy wiedzieli o jaki produkt chodzi, nie poszłoby nam tak łatwo :D , trochę niezadowolony sprzedawca (trudno, nie możemy akurat jego wiecznie uszczęśliwiać. Na świecie jest jeszcze mnóstwo ludzi, którzy na to czekają :D wyniósł nasz garnitur do przymierzenia.
I mogę powiedzieć tylko tyle - nie znam się na tych męskich fatałaszkach, ale kolega był absolutnie zachwycony (a ze względu na zawód, naprawdę się na tym zna) (nie, nie jest krawcem :D . Wśród zalet i pomiędzy niezliczonymi "ach" i "och", wymieniał : materiał wysokiej klasy, dobre wykończenie, wspaniały krój i oryginalne, funkcjonalne rozwiązania (nie do końca wiem, co to znaczy, ale jedno z nich miało coś wspólnego z problemem wysuwania się koszuli ze spodni przy siadaniu :D I wyglądał w nim naprawdę doskonale (Marcin, to nie żadne podlizywanie się - szczera prawda). (przepraszam za prywatę, ale dziewczyna musi sobie radzić, jak potrafi :D
Przypomnę - 7000 THB, garnitur, 2 koszule i krawat. Dodatkowo garnitur dostaliśmy zapakowany w ochronny pokrowiec.

Kolejną taksówką (120 THB) podjechaliśmy pod Victory Monument, gdyż stąd odchodzą busy do Ayutthaya. Bilet - 60 THB, czas trwania podróży - ok. 2 godziny.


Dzień wcześniej zarezerwowaliśmy przez booking.com dwie noce w hotelu (992 THB), więc szybko zostawiliśmy bagaże i pobiegliśmy zwiedzać miasto. Tym razem, na podstawie kolejnej podprowadzonej mapki, zorganizowaliśmy sobie pieszą wycieczkę "Największe atrakcje Ayutthaya" :D
Czasem jednak nasze atrakcje trochę się rozmijały z uwzględnionymi na mapce :D



Coś w rodzaju omletu zrobionego z jajecznicy (?). Bardzo smaczne - 100 THB.


Wat Mahathat, zniszczona przez wojska birmańskie w XVIII w, następnie totalnie rozgrabiona przez poszukiwaczy skarbów (jak i cała Ayutthaya) w XX w.


To dosyć duży kompleks, w którym wrażenie robią zwłaszcza posagi pozbawione głów.






Czasem same głowy, czasem ktoś spróbował dopasować znalezione głowy do torsów. Częsty widok, to posągi, które są zupełnie niedopasowane - tors, na którym postawiona jest głowa, znacznie różniąca się wielkością. Budzi szacunek taka tajska dbałość i starania o to, żeby jak najmniej głów leżało po prostu na ziemi.


A takie zwierzątka biegały po drzewach :)


Jedno z najczęściej fotografowanych drzew, od tyłu :D


Legenda głosi, że jest to dowód na wielkość Buddhy. Po zniszczeniu kompleksu wszystko musiało wyglądać strasznie - same ruiny, poobcinane głowy posągów, zniszczone, rozgrabione. Po jakimś czasie, razem z korzeniami drzewa, spod ziemi wyszła jedna z zaginionych głów - w odpowiedniej, pionowej pozycji.


Jeśli ktoś chce się sfotografować przed drzewem, musi spełnić parę warunków - m.in. być odpowiednio ubrany i nigdy-przenigdy głowa fotografowanego nie może się znaleźć powyżej głowy Buddhy - w efekcie wszystkie zdjęcia robi się kucając.

Niestety, ponieważ nasza wycieczka zaczęła się dosyć późno, w wielu miejscach zastawaliśmy zamknięte drzwi.


Do niektórych kompleksów udało się nam wejść, ale trochę się pogubiliśmy z ich nazwami.





Ten kompleks wywarł chyba na mnie największe wrażenie. Takie ofiarne koguty (tak przypuszczam) w różnych wielkościach, można było zakupić wszędzie wokół.








Ofiarne pakiety dla mnichów. Gdy człowiek je przegląda, dociera do niego, że mnisi faktycznie nie mają nic ponad to, co zostanie im ofiarowane. Ten fakt prowokuje do zastanowienia się nad wszechobecnym konsumpcjonizmem.









Dużo osób zwiedzało zabytki Ayutthayi na skuterach lub rowerach - to bardzo dobry pomysł. Wprawdzie odległości pomiędzy poszczególnymi świątyniami nie są jakieś olbrzymie, ale posiadanie środka komunikacji znacznie oszczędza czas.
Niestety, ok. godz. 18.00 zaczęło padać (nasz czwarty deszcz w porze deszczowej :D Ale tym razem naprawdę lało.



I stało się coś bardzo dziwnego - jak do tej pory nawet nie musieliśmy pomyśleć o tuk-tuku, a już się koło nas jakiś zjawiał, tak teraz gdzieś poznikały :D Odeszliśmy duży kawał od naszego hotelu, więc woleliśmy nie wracać pieszo w takiej ulewie. Ale nie sądziliśmy, że to będzie aż takie trudne :D Ustawiliśmy się pod jakimś daszkiem i cierpliwie czekaliśmy, aż jakiś tuk-tuk/taksówka będzie koło nas przejeżdżać. Wierząc w tajską logistykę, uznaliśmy, że nawet jeśli będzie mieć pasażerów, to przekaże informację komu trzeba i ktoś po nas przyjedzie.


Otóż, nie wiem, czy tak jest w całej Tajlandii, ale wiem, że to istnieje w Ayutthayi, podczas deszczu obowiązują trochę inne zasady :D Nie wiem dokładnie na czym polegają, ale gdy macha się na kierowcę tuk-tuka, to on uśmiecha się bardzo życzliwie, radośnie odmachuje (sic! :D i ... jedzie dalej :D Mamy to sprawdzone. Osiem razy :D
Pogodziliśmy się w końcu z naszym przeznaczeniem i ruszyliśmy do hotelu na piechotę. Gdzieś w połowie drogi, jakiś wyjątkowo litościwy Taj się zatrzymał sam z siebie (choć kolega mówił, że mocno namawiała go jadąca z nim kobieta - podobno wskazywała nas głową i pokrzykiwała na kierowcę :D i podwiózł nas do hotelu (80 THB).

Jeszcze szybkie zakupy w 7-eleven (wstyd przyznać, ale dopiero tu odkryliśmy w pełni możliwości tego sklepu - 10 - 13 THB, bierzesz z półki chińską zupkę z makaronem w kubku, otwierasz, w środku składany widelczyk, zalewasz wrzątkiem ze sklepowego automatu i już pod kasą możesz jeść. W dodatku bardzo smaczna).
W hotelu rozgrzewająca kąpiel i już-już mieliśmy się zabrać do naszego ulubionego sposobu spędzania wieczorów, gdy kolegę zebrało na zwierzenia. Ale takie dosyć dziwne :/ Okazało się, że od paru dni bardzo bolą go mięśnie i kości. Ponieważ jest w trochę innym rozmiarze, niż Tajowie, wiązał to z niewygodną dla niego podróżą autobusem z Krabi do Bangkoku. Ale nie sadzę, żeby ta podróż mogła spowodować dreszcze, których po chwili dostał :/ na zmianę z mocnymi potami. Zmierzył temperaturę - przez 40 minut skoczyła mu o 2 stopnie, do prawie 40 :/ Nie było się nad czym zastanawiać - najpierw jedna tabletka malarone, po zastanowieniu druga. Uprzedzając pytania - po przyjeździe zrobiliśmy sobie prywatnie testy na malarię (wynik negatywny). Natomiast wiedza i podejście lekarzy w Polsce właściwie zasługują na osobnego posta, tfu, nawet osobny temat :D
(Jeden z wielu odbytych dialogów. Absurdalnych :D
- Dzień dobry, mam pilne skierowanie do lekarza chorób zakaźnych.
- Może się pan zarejestrować na 15 stycznia 2015 r (rozmowa odbyta w sierpniu 2014!)
- Ale widzi pani, mam na skierowaniu napisane - pilne.
- Ale ja panu recepty nie wypiszę!
Kolega, już nieco zdenerwowany - Mam podejrzenie malarii. Każdy kolejny dzień bez leczenia, może doprowadzić do śmierci.
Pani, trochę stropiona (albo to moje pobożne życzenia :D - Aha. To wie pan co, niech pan spróbuje w X (miasto oddalone od naszego o ok. 80 km.)Tam mają krótsze terminy oczekiwania. Tylko (i powiedziała to z dumą, przysięgam :/ ) 3 miesiące! )
:D :D :D



C.d.n.Kolejnemu porankowi towarzyszył lekki niepokój o zdrowie kolegi. Na szczęście okazało się, że temperatura spadła, a i samopoczucie się poprawiło. Uznaliśmy więc, że nie musimy zmieniać naszych planów i spokojnie możemy jechać do Lop Buri. Bardzo chcieliśmy zwiedzić to osławione Miasto Małp, choć właściwie nie wiedzieliśmy, czego się możemy po nim spodziewać. Szybkie śniadanie w 7-eleven (kolejny zachwyt zupkami za 10 THB i podgrzewanymi przez ekspedientki tostami - 22-37 THB) i ruszamy - bus do Lop Buri to koszt 80 THB.


Zazwyczaj nasza wyobraźnia przed dojazdem na miejsce mocno pracuje, więc nic dziwnego, że ten widok nas zaskoczył. Gdzie te małpki? Miały być "wszędzie" :D


Po długich staraniach udało się nam wypatrzeć pierwszą :)

Potem już poszło szybko :D Żeby nie powiedzieć "lawinowo" :D Po prawej stronie torów znajduje się świątynia, na której widniej napis - prosimy nie przywabiać i nie dokarmiać małp w świątyni. I owszem, w świątyni ich nie ma. Za to przed...









Sprzedawcy z przyświątynnych sklepików dokarmiają małpki, żeby te z kolei przywabiły turystów. Widok jest niesamowity. Małpy nie są wygłodzone, więc mogą trochę wybrzydzać. Gdy sprzedawczyni podawała im małe jogurty w plastikowych buteleczkach, jeden ze starszych samców za każdym razem bardzo dokładnie oglądał otrzymany produkt, a następnie odrzucał go ze złością :D Dopiero gdy trafiła się mu buteleczka z czerwonym kapslem, sapnął z zadowoleniem i rozpoczął ucztowanie :D
Młodsze makaki jawajskie są bardzo skore do zabawy i trzeba uważać na ich figle :) Nim się obejrzałam, miałam na plecach jednego nastolatka, który bardzo pieczołowicie wcierał mi jedzone przez siebie jajko na twardo we włosy :D Później przeszliśmy do jeszcze większej bliskości - używając moich włosów jak lejców, próbował mnie skłonić do obwiezienia się po terenie świątyni :D Niestety, te rozkoszne zabawy przerwał nam jeden ze sprzedawców, pokazując mojemu jeźdźcowi procę. Makak zastanowił się przez chwilę i zdecydował, że wypuści mnie jednak na wolność :D
To stanowiło jednak tylko wstęp do atrakcji, które jeszcze na nas czekały :D


Po przeciwnej stronie torów znajduje się najbardziej znany w Lop Buri kompleks -Świątynia Małp. Już podchodząc w jej okolice, widać coraz większe grupy makaków.


Na terenie kompleksu małpy są dokarmiane przez pracowników - turyści oczywiście zachwyceni :)

Wejście do Świątyni Małp kosztuje 50 THB i jest dosyć, hmmm, spektakularne :D


Po sprzedaniu biletu, z budki wychodzi pan, uzbrojony w wielki kij. Tym kijem wali w drzwi świątyni, starając się wypłoszyć wszystkie małpy ze środka :D



Przy wchodzeniu czułam się jak Indiana Jones :D

Trzeba wykorzystać odpowiedni moment i szybko wejść, pan wtedy zamyka metalową kratę (zostawiając zawiedzione makaki na zewnątrz) i można zwiedzać.


W środku jest dosyć ciemno i trochę mało widać. Światło dają tylko umieszczone co jakiś czas, okratowane wykusze okienne, przez które zaciekawione małpki obserwują, co też te dziwne dwunogi robią w środku. W dodatku - w "ich" środku :D


Zamiana miejsc - tym razem ludzie w klatce :)


A to inni mieszkańcy świątyni.

Przy wychodzeniu taka sama procedura - pan wali w drzwi, otwiera kratę, ludzie wychodzą, małpy wchodzą :D



Na mnie chyba największe wrażenie wywarło zwiedzanie kompleksu od zewnątrz, a właściwie obserwacja zachowań makaków. I czasami, niestety ludzi :/ W sieci można znaleźć mnóstwo ostrzeżeń, że makaki są groźne, że gryzą, że niebezpieczne itp., zdjęć ugryzień i ran. Nie chcę tu uogólniać i mówię tylko o Lop Buri. Owszem, te z kompleksu pewnie mogą ugryźć człowieka, ale mam wrażenie, że turyści, którzy zachłysnęli się ogromem atrakcji, zatracają pewnego rodzaju poczucie realności i wydaje im się, że to nie żywe stworzenia, tylko pluszowe zabawki. To są żywe zwierzęta, trochę bardziej może oswojone, a raczej przyzwyczajone do obecności człowieka, ale jednak żywe, dzikie zwierzęta, którymi rządzi instynkt. I nikt nie może im tego mieć za złe.


Parę obrazków - do grupki małpich matek z dziećmi podchodzi turystka w wielki kapeluszu i ciągnie jedną z małpek za ogon :/ A potem z krzykiem odskakuje, bo "małpka chciała na nią skoczyć". Szczerze mówiąc, ja bym wtedy ugryzła.