Fly4free.pl

Spacerując udało mi się zobaczyć m.in. Ontaryjską Galerię Sztuki, Muzeum Królewskie czy Parlament. Typowe mieszkalne osiedla to zwarta zabudowa, dom przy domu.





Przechodząc przez jeden z parków zauważyłem dużo takich zwierzątek biegających po drzewach i trawnikach. Te jedne to zapewne wiewiórki, ale chyba jednak nie wszystkie które widziałem. Są tutaj liczne też tzw. ranguniki, a dokładniej pręgowce amerykańskeie.
Chyba najbardziej znaną atrakcją Toronto jest wieża telewizyjna CN Tower. Kiedyś najwyższy budynek na świecie. Obok CN Tower znajduje się muzeum kolei.













Zapomniałem jeszcze dodać kilku słów o pogodzie, która była strasznie zmienna. Podczas lądowania padał deszcz i było ciemno za oknami. Kiedy jechałem autobusem już nie padało, ale zdawało się, że zaraz zacznie się ulewa. Kiedy dojechałem do miasta to zrobiło się przeraźliwie gorąco i duszno – ludzie wachlowali się wszystkim co mieli pod ręką.

Na lotnisko wracałem ze stacji Queens Park – w związku z tym czekały mnie dwie przesiadki, ale pomimo ekstremalnego tłoku na stacjach i w samym metrze dotarłem na lotnisko po około 45 minutach. Od razu udałem się do kontroli bezpieczeństwa – tam, gdzie są loty do US. Sprawdzono mój boarding pass i pokierowano na priority lane, dzięki czemu uniknąłem długiej kolejki. Tutaj obowiązkowo wyjmujemy całą elektronikę z plecaka, zdejmujemy buty itd. Kolejnym etapem jest wypełnienie karty wjazdowej do US. Są do tego przeznaczone specjalne stanowiska, gdzie oczywiście brakuje długopisów, więc warto mieć własny (byłem na to przygotowany;)). Do kolejnej kontroli kolejka już dużo mniejsza – kilka pytań typu: w jakim celu lecę do US? jak długo będę w US? co planuję zwiedzić w Seattle? I po tym z uśmiechem na ustach dostaję pieczątkę i mogę już na spokojnie udać się na kolację do saloniku Air Canada.

















Poczekalnia ta zlokalizowana jest od razu po prawej stronie. Wystarczy wjechać windą na 4 piętro. Po zeskanowaniu mojego biletu zostałem zaproszony do środka. Salonik podzielony jest na kilka stref – mamy miejsce do pracy z komputerami, salę filmową z dużym telewizorem, fotele do odpoczynku oraz stoliki w pobliżu stołów z jedzeniem i piciem. Jeżeli chodzi o tę ostatnią kwestię to wybór jest odpowiedni. Mamy m.in. dwie zupy, nachosy z sosami, sałatki z fasoli, jabłka czy ciastka. Wybór wśród trunków jest zdecydowanie bardziej okazały – myślę, że każdy znajdzie coś dla siebie. Internet działał cały czas bez zarzutu.

Mój lot odbywał się tego dnia z bramki F32, która znajduje się spory kawałek drogi, więc dobrze, że ruszyłem w jej kierunku jeszcze przed boardingiem. Przy bramce było jakieś zamieszanie – wyczytano cześć osób i proszono, żeby odebrały nowe bilety ze zmienionym miejscem. Nie byłem wśród nich, więc nie wiem dokładnie o co chodziło. Do samolotu poszedłem jako ostatni i zająłem swoje miejsce w Embraerze linii Air Canada. Liczba miejsce w klasie biznes to trzy rzędy w układzie 1-2. Miejsce na nogi jest bardzo dużo, spokojnie można się ułożyć wręcz w dowolnej pozycji. Fotel nie odchyla się zbyt ekstremalnie do tyłu, ale jest szeroki, posiada regulowany zagłówek, tackę wyjmowaną z prawego podłokietnika i mniejszą podstawkę pod napój z lewej strony.









Po wejściu na pokład poczęstowano mnie sokiem pomarańczowym i wodą. Następnie zebrano zamówienia na obiad. Tym razem postawiłem na pierś z kurczaka. Myślę, że był to dobry wybór, chociaż już z uwagi na zmęczenie moje kubki smakowe były mniej czułe. Co działo się podczas lotu niestety nie jestem w stanie zrelacjonować, ponieważ szybko zasnąłem i obudziłem się na kilka minut przed lądowaniem w Seattle.







Na miejscu byliśmy punktualnie, jednak czas oczekiwania na bagaż wydłużył się do ponad 30 minut. Dobrze, że moja walizka wyjechała jako pierwsza i mogłem szybko udać się do hotelu na nocleg. Zatrzymałem się Holiday Inn Express Hotel & Suites Everett, który muszę polecić osobom, które wybiorą się w ten region świata. Tym bardziej, że był on niedawno dostępny w Point Breaks za 5000 punktów, a jego normalna cena to ponad 530 złotych za noc. Pokoje są bardzo duże, czyste i wygodne. Nie zabrakło mikrofalówki, lodówki i ekspresu do kawy. Do tego na terenie całego obiektu jest dostęp do szybkiego Internetu. Śniadanie możemy zjeść rano w hotelowej restauracji (jest wliczone w cenę pokoju).

@Aga_podrozniczka, samo lotnisko bardzo lubię. Jeżeli jednak chodzi o salonik to rzeczywiście "szału nie robi", ale osobiście mi wystarczył, żeby w spokoju popracować i odczekać kilka godzin na lot.

@igore, dzięki :)

@asiasz, piszę, piszę kiedy tylko mam chwilę przerwy, a tempo uwierz jest mocne ;)

@BooBooZB, prosisz i masz :)Halo, halo, czyta mnie ktoś czyta? ;)

Pierwszy dzień w Seattle upływa bardzo aktywnie. Poza pewnymi sprawami, które miałem do załatwienia na miejscu udało mi się dodatkowo sporo zobaczyć. Ale po kolei. Już o 6:30 rano, czyli po 4h spania poszedłem na śniadanie do hotelowej restauracji. Tutaj standard, który znam z hoteli Holiday Inn Express w USA. Zjadam naleśnika z maszyny z bananem i wypijam kawę. Mało tutaj zdrowych rzeczy, no może poza owsianką i owocami. Ważne jednak, że nie muszę nigdzie szukać o tej godzinie miejsca na posiłek i tracić czasu. Wykwaterowuję się i jadę samochodem w kierunku fabryki Boeinga w Everett.









Miasto to ma bardzo duże tradycje lotnicze. To tutaj narodził się prawdziwy, wielki przemysł lotniczy. Niektórzy mówią nawet, że jest to mekka dla entuzjastów lotnictwa. Boeing przeniósł swoje biura do Chicago kilka lat wcześniej, ale fabryki nadal są w Seattle: 747, 767, 777 i 787 w Evergreen na północy oraz 737 w Renton na południu. Tę w Evergreen możemy zwiedzać, ale robienie fotek w halach produkcyjnych jest niedozwolone. Poniżej pokazuję Wam ekspozycje. Wstęp kosztuje 10$, ale do oglądanie za wiele nie ma. Jest to centrum o nazwie Future of Flight - Przyszłość Lotnictwa.





























Pogoda w Seattle zmienia się bardzo często, ale wbrew opinii nie pada bez przerwy, natomiast często jest pochmurno. Temperatury takie typowo brytyjski. Znacznie przyjemniej niż duchota z Toronto. Widoczna na zdjęciach wieża z talerzem to Space Needle, czyli pamiątka po wystawie światowej z roku 1962. Jest teraz symbolem miasta i ma aż 184 metry wysokości. Nie wjechałem na górę, ale podobno jest tam restauracja i taras widokowy. W Seattle komunikacja miejska jest bardzo dobra i już nie musi każdy mieszkaniec mieć samochodu, bowiem mamy tutaj trolejbusy, tunel autobusowo-tramwajowy pod centrum ( Downtown Seattle Transit Tunnel ), monorail, regionalne Sound Transit, tramwaj i promy w zatoce Puget. Poruszanie się bez samochodu, co sprawdziłem jest banalnie proste i stosunkowo niedrogie.